ఆత్మ జ్యోతి

నువ్వు దయతో ప్రసాదించిన ఈ ప్రాణాన్ని

ఏదోరోజు తిరిగి తీసేసుకుంటావని తెలుసు.

కరుణామయుడివి నువ్వు,

తిరిగొచ్చేటప్పుడు నేనేదో తీసుకువస్తానని ఆశించవు.

ఏ ఆజ్ఞతో నన్నిక్కడకి పంపావో

ఆ లక్ష్యం పరిసమాప్తి అయినప్పుడు

నాకింకా పని పెట్టవు.

నేనేనాడో వదిలొచ్చిన 

అనురాగామృత హస్తాలతో నన్ను తడిమి 

నీ ఉక్కు కౌగిట నన్ను అక్కున చేర్చుకుంటావు.

జన్మకొక్కసారి మాత్రమే లభించే 

నీ ఆత్మీయ వెచ్చని స్పర్శ కోసం

ప్రతిరోజూ పని ముగించుకుని 

కొమ్మ మీద విరిసే కోమల కుసుమంలా

కోర్కెల ముళ్ళ కంబళి కప్పుకుని 

దక్షిణ కనుమల్లో దీపంతో ఎదురుచూస్తూ ఉంటాను.

నన్ను నా ఈశ్వరుని చెంత చేర్చే 

మృత్యుదేవత వచ్చినపుడు

కన్నీటితో ఆయనకు ఎదురవను.

ఊపిరి శ్వాసల హారతితో 

ఎర్ర కుంకుమ దిద్ది 

ఆయన పాదాలకు నమస్కరిస్తాను.

నన్నింతకాలం ఆదరించిన 

ఈ ఇంద్ర ధనుసు వర్ణాలనీ సప్త స్వరాలనీ

ఆత్మీయ బంధాలనీ ఎదలో భావాలనీ 

అన్నిటినీ ఇక్కడే వదిలేసి 

నడుచుకుంటూ నిన్ను చేరుతాను.

అంతా నీదైన నన్ను 

ఆత్మజ్యోతి లాంతర్లో 

బ్రహ్మానందపు వాడల్లో 

వేలు పట్టి నడిపించే ఈశ్వరా,

రిక్తహస్తాలతో 

దిగంబర దేహంతో

అర్పించుకోవటం మించి 

ఏమివ్వగలను నేను.

ప్రాణజ్యోతి

ఎంతో పాడాలి పాడాలి అనుకుంటూనే-
ఇంకా పాట ప్రారంభించలేదు నేను
వాద్యాన్ని శృతి చేయటంతోనే
చాలా సమయం గడిచిపోయింది
హృదయాంతరాల్లోని ఉద్వేగం
చేతి మునివేళ్ళ చివరి వణుకై
తంత్రుల మీద తచ్చాడుతోంది-
నీ ముందు నా పాట...!

కోయిల కూసినా పూవులు కదిలినా
మందస్మితం చేసే నువ్వు
కాకుల రాగాలకీ ఖరముల గానాలకీ కూడా
తన్మయత్వంతో తలాడిస్తావని తెలుసు
కరుణామృత సమవర్తివి కదా
అయినా సరే భయం, సంశయం.

తీరా సమయం వచ్చేసరికి
ఎంతో ప్రయత్నించాను-
నా ప్రేమంతా ప్రార్థనతో వ్యక్తం చేసి
నా హృదయపు మట్టి పాత్రను
నీ పాదాల వద్ద రిక్తం చేద్దామని.

నువ్వలాగే నన్ను చూస్తూ నింపాదిగా కూర్చున్నావు.

శతకోటి సూర్యప్రభలతో
ప్రపంచాన్ని శాసించే నా స్వామి
నా పాట కోసం నా ముందు
ఇంత నిరాడంబరంగా కూర్చుంటే-
ఏ రాగంలో నైవేద్యమవ్వాలో తెలీని భావంతో
ఏ హారతిగా ఆవిరవ్వాలో తెలీని ప్రాణంతో
తడిసిన కన్నుల తడబడు పెదవుల
తడారిన గొంతు దగ్గర
ఆగిపోయి అవ్యక్తమైన నా పాట-

బాధ్యత గుర్తొచ్చి
బొంగురైన గొంతు పెగల్చుకునే సమయానికి-

దివ్వున లేచి నీ సింహాసనం నుంచి వెళ్ళిపోయావు.

కళ్ళనిండా నీళ్ళు నింపుకున్నాను
గొంతు దగ్గర చిక్కుకున్న పాట
వేదనతో వెక్కిళ్ళయింది
నా రాత ఏమని చెప్పను?
నా జ్యోతిని స్తుతించే పాటి సేవ కూడా చేయలేని అభాగ్యానికి
అరచేతుల్తో ముఖం కప్పుకుని
హృదయం విరిగి విలపిస్తుంటే
నీ అమృత హస్తంతో నా భుజం తడిమి
"పాట బావుంది" అన్నావు.

ఎంతో పాడాలి పాడాలి అనుకుంటూనే
ఇంకా పాట ప్రారంభించలేదు నేను.

అంతరాయం

అంతరాయం (సునీత గంగవరపు)
......................
మన ఎన్నో రాత్రులు కలిసి పంచుకున్నాం
చందమామ వెన్నెలలూ
నక్షత్రాల సోయగాలు
ఒకరి కళ్లలోంచి మరొకరం దోచుకుంటూ..
కదులుతున్న చేతివేళ్ల కొనలతో
స్పర్శానుభూతిని చిత్రీకరిస్తూ..

నిశ్శబ్ద ఊసులనే ఊపిరిగా శ్వాశిస్తూ మనం..
ఎన్నో రాత్రులు కలసి ఆస్వాదించాం
ఇంతలో...ఏమయిందో తెలియదు
అనుమానమో..అసంతృప్తో...ఆత్మన్యూనతో - ఏమిటో అర్దం కాదు

ఆకాశం రెండుగా విడిపోయిన భావన...ఆశలను అనుభూతులను
అమాంతం మింగేసిన అలజడి
కట్ చేస్తే....

జీవితానికి అటువైపు
నిప్పులు చెరుగుతూ నీవు..
ఇక్కడ నిశ్చెష్టనై చూస్తూ నేను!
మనం ఏకమవ్వాల్సిన దారిని
ఎవరో చెరిపేసిన గుర్తులు
బహుశా..ఈ జన్మకిక ఇంతేనేమో..

సునీత.జి -


------------------------------------------------------
సునీత గారు వ్రాసిన కవిత చదివి ఇది రాయకుండా ఉండలేక పోయాను:

ఇంతే కాదు
ఇది అంతం కాదు
చెంతకీ చింతకీ మధ్య
చిన్న
అంతరాయం మాత్రమే

గెలిచి చూడు
ఈ పాడు అహాలను
వలిచి చూడు
అనుమాన పొరలను
పిలిచి చూడు
నీలో సగాన్నే- నా
మనసు చూడు
దిగంబరంగా

వెల కట్టకు
మన వలపు తలపులకు
లెక్కెట్టకు
మన తప్పొప్పులను
వలపించిన
ఆ మధుర స్మృతులకే
విలపించకు
విషాదమంటూ

కష్టం సౌఖ్యం
అన్నీ చూసి
కలిసున్నాంగా
గతకాలంలో
గో- ఇగో ల
గొడవల గోలల్లో
మరిచావా
మన సంగమ శృతులు

బరువెక్కిన హృదయం మునిగే
విభేదాల తిమిరంలోన
పిలవలేని పలకై నిలిచాం
శిలలయ్యిన శరీరాలతో

ముందున్నది ఎంతో కాలం
చెల్లించకు ఇంకా మూల్యం
ఒక్కసారి కలిసి నడిస్తే
మనసులకే మరో ముడేస్తే
చెల్లును ఈ విషాద యోగం
శాశ్వతమీ వివాహ బంధం

చారులీల

మన తెలుగింటి చారు గురించి డాక్టర్ జి.వి. పూర్ణచందు గారు వ్రాసిన అద్భుతమైన వ్యాసం చదివి అప్పటికప్పుడు వ్రాసిన వాక్యాలు.
------------------------

గిన్నె నిండు
నీరు పోసి
కాస్త వేసి
చింతపండు

సారమైన చారుపొడిని
సాదరముగ జల్లుచేసి
కొత్తిమీర కరేపాకు
కోర్కెమీర కొసరి వేసి

మంట మీద మరగబెట్టి
ఇంగువేసి పోపుపెట్టి
వేగమె తేగా వేడరా
వేడిగ బాగా తాగరా

రసము తోనే రససిద్ధి
రసము కూర్చు సరసవృద్ధి
కల్ల కాదు చారులీల
కలిపి చూడు విచారమేల

కాచి మరుగు చారుతాగి
రుచి మరిగిన తెలుగువాడు
చురుకు పెరిగి వయసు తరిగి
వంద యేళ్ళు వదిలి పోడు.

విరిగిన స్మృతులే

విరిగిన స్మృతులే
విరహపు వెతలై
కరిగిన కలలే
కలతల నిదురై

చెదిరిన చెలిమే

చెరగని గురుతై

పిలిచిన పిలుపే 

పలకని వలపై 

నువు లేవన్న ఈ లోకం
నన్నే మోసం చేస్తున్నా
గతమే గమ్యంగా
గానం చేస్తున్నా

దీపం నీ రూపం
నన్నే కాలుస్తున్నా
ఈగై నీ చుట్టూ 

నాట్యం చేస్తున్నా

ప్రేమా ప్రేమా ఈ ఆనందం 

ఏ బంధంతో కొనగలవమ్మా 

సత్యం శూన్యం ఏకం ఐన 

శోకం కూడా బాగుందమ్మా

రాండమ్ మ్యూసింగ్స్

1

మనసులోన మడతపడ్డ
మరువలేని గతాలు
కంటి ముందు కదలాడే
కఠినమైన నిజాలు

అందమైన అబద్ధాల
అద్దాల కలల మేడల్లో
అసత్యాన్ని సత్యం చేసే
అసాధ్యం సాధ్యపడక

నిజం కాని నీ నీడల్లో
అబద్ధంగానైనా బ్రతకాలని
నీ నవ్వుల దివిటీలతొ
తలపులన్ని తవ్వుతూ

కను తెరిచిన కానరాని
నీ జాడల జగత్తుకై
కన్ను మూయాలని ఉంది,
ఏం చెయ్యను ?


2
బరువైన హృదయం
విరహాన మునిగి

ప్రేమ ప్రతుల
పాత వ్రాతలు
వాతల్లా
పైకి తేలాయి



3
నీ నవ్వే పువ్వై
నా నవ్వే నువ్వై
ప్రతిరోజూ విరబూస్తుంటే
లేవంటావెందుకు
తోటంతా తిరుగాడుతూ



4
నవ్వూ నువ్వే
శోకం నువ్వే
శూన్యంలో
నా లోకం నువ్వే


5
కదిలే కాలం 

కదలదే వెనక్కు రమ్మంటే 

చిన్నముల్లే పెద్దముల్లై 

పరుగెత్తేదే నువ్వుంటే 

కానివి తలచి 

కావని తెలిసి

నిన్నే నాలో నింపుకుని 

గతంలోనే జీవిస్తున్నా 

వర్తమానంలో బ్రతికున్నా 

ప్రేమా నా హృదయ చిరునామా 

ప్రియతమా

మాట మార్చితే తప్పనుకున్నా
మనిషిని మార్చుట చూసేవరకు
పాత జన్మల పద్దనుకున్నా
తీరిన అప్పని చెప్పేవరకు

తెలియక చేసిన స్నేహం కన్నా
తెలివితొ విడుచుట మేలనుకుంటివి
తడిసిన రెప్పల నీ తలపులలో
వలచీ వగచుట చాలనుకుంటిని.

మరచిపోతే ద్రోహము
మధురమంటే బంధము
వేచి ఉంటే జన్మము
కాచియున్నా మరణము

నీ రాక కోసం
ఎన్ని కాలాలు జన్మాలు కలలా గడపనా
నీ పేరు వింటూ
ఇన్ని నాదాలు వేదాల స్వరమై పాడనా

ప్రియతమా ప్రియతమా
ప్రాణమైన నేస్తమా
పిలిచినా నేరమా
కానరాని దూరమా

అని రాస్కుంది.

అగస్త్యా!

మనసు ముంగిలిలో కలల కళ్ళాపి జల్లి ఆశల రంగవల్లికలెన్నో వేశాను. 

ముగ్గులన్నీ దాటుకుంటూ ప్రొద్దు పొడిచేనాటికి ముస్తాబై వస్తారుగా. 

పెళ్ళిమేళం వాడికి హిందోళం రాసిద్దాం.
లేఎండ కాంతుల్లో పూదండలు మారుద్దాం.

_________________________
సునంద రాస్కున్న ప్రేమలేఖల్లోంచి.

ఆదివిష్ణువితడు

 

 
నిక్కము ముక్కోటి దేవతల నిజరూపమితడు
వెక్కసమగు మహిమలతోన వేంకటేశుడు

బుడుత ప్రాయమున నదిలో ఆటై
పడగపై పడిన పాదము
ఉడుత సాయముకైన ఉప్పొంగిపోయి
నెనరెడి నిమిరిన కరుణ రామకరము

వటువై బలితల భారమై నిలచి
వటపత్రము పైన వాటముగ తేలి
చిటికెన వేలితోనే కొండనెత్తి పెట్టిన వింత
అటుపై తులసికి కూడ తూగినాడంట

తులకింపు భక్తికి తూగ- తులలో
తులసీదళపు తులితమైన భక్తసులభము
కర్మకలితములైనా పాప ఫలితములైనా
తలచగా తొలిచెడి కరివరద అభయము

అంతరంగమున అంతా తానై
సంతసములనిచ్చు రూపము
చింతలన్నిటిని వింతచేసి మాపి
సంతపెట్టి పంపు ఎంత మంచి దైవము

నిక్కము ముక్కోటి దేవతల నిజరూపమితడు
వెక్కసమగు మహిమలతోన వేంకటేశుడు

-----------------------------------------------------
ముక్కోటి ఏకాదశి, 2012

కుర్రప్రేమ

అతడు:
ఎల్లలు లేక అల్లరి ప్రేమ
నన్నే నీ నీడై మార్చి
నిన్నే నా తోడై చేర్చి
పాడే ప్రియరాగాలు
ప్రతినాడూ శుభకాలాలు

1
ఆమె:
కాలవ గట్టూ కోవెల మెట్టూ
కన్నే కొట్టి చెట్టూ పుట్టా ఏమంటున్నాయి?
చూడగ గుట్టు కోయిల జట్టు
కన్నే కుట్టి మంచీ చెడ్డా ఏం చెబుతున్నాయి?

అతడు:
చేయక బెట్టు చేసిన ఒట్టు
గుర్తేపెట్టి ఎట్టాగొట్టా రమ్మంటున్నాయి
లేదిక రట్టు కోనల చుట్టూ
చేయిపట్టి చెట్టాపట్టా పొమ్మంటున్నాయి

కోరికలే పారాడేటట్టు..

2
అతడు:
మోవిని నవ్వు మోదుగ పువ్వు
నాకై విరిసి నీపై మెరిసి ముద్దొస్తున్నాయి
దాచిన సోకూ దాగని సిగ్గూ
అంతకు మించి ఆశలు పెంచి కవ్విస్తున్నాయి

ఆమె:
తియ్యగ మురిసి లోకము మరిచే
మాటలు చెప్తావు మాయే చేస్తావు

తారకలే తారాడేటట్టు..

ఆమె జడ

"దాని సన్నాయి జళ్ళోన సంపెంగ" అన్న వేటూరి లైన్ విని ఆశువుగా రాసిన లైన్స్ (ఇవి ఛందస్సులో ఉండవు):

నక్తము రంగు తీరు, ముక్తాయి పై బారు; ఆ
ముక్తమై ముక్తమౌనే పసిమొగ్గ కూడ; అట్టి
కీర్తియుందలచి కొలిచి, వ్యక్తము చేసి చూడ
కడు వక్తకు కూడ సూక్తము రిక్తము.

పిరుదుల్ తాకునట్టి బిరుదుల్ గల్గెనో
విరులన్ దాచిన వెన్నెల సెలయేటి కురుల్;
అరుదైనట్టి కుప్పెలు, కొప్పున అమరెను గదా
మరుడే నల్లగడ సన్నాయి జడను బట్టి.


పోతే ఆ జడ అందాన్ని కందాలుగా మార్చితే:

కందం.
నక్తము రంగై మెరిసెన్
ముక్తాయటు బారు తీసి ముదమున నొసగెన్
ముక్తి ని పొందెను పూవా
ముక్తమవగ లలన వాలు పూజడ నందున్

కందం.
వ్యక్తము చేయగ వశమే
వక్తకయిన వాలు జడను వలచుట కన్నన్
రిక్తమవును తన హృదయము
రక్తి నొసగు కురుల సిరి తలచిన సమయమున్

కందం.
పిరుదుల్ తాకెడి బిరుదుల్
పరులిచ్చిరి కుప్పె నటన పరికింపగనే
మరుడే అమరెను కొప్పున
నలుపు చెరకు గడగ జడను నయముగ మీటన్

ప్రణయగానం

మన కథే మరులుగా మెరిసెనో
అమరమై ఈ విరులుగా విరిసెనో
ప్రేమదేవతార్చనై
నీ గళం నా గళం కలసి గానము చేయగా

వెల్లువై వెన్నెల
వెలను దాచిన అలలుగా
వెనుక విన్న కలల సాక్ష్యమిచ్చెనో
ఆ నాటి ఆశ
వీడనన్న బాస
నీ పాటై నా పాటై నిలిచి ఉండునో

పాడనీ వరమని
కలసి కన్న కలలని
కలయికైన చెలిమి ఏ తొలి బంధమో
కాలాల తోటి
జన్మాలు దాటి
నీవెవరో నేనెవరో
ఏల కలిశామో

చెదరదీ బంధమే
మనవి చేసెను హృదయమే
ప్రణవమంటి ప్రణయమే నా ప్రాణమై
నా కంటి నిండా నీ రూపు నింపి
అలుపులేక ఎలమి గానం ఆలపించనీ

స్వరంవరం

రంగురంగుల నా కలలన్నీ కలహంసలు కాగా
నా కథనే వింటే కళ్ళే తుడిచి రెక్కలు ముడిచేగా
గలగలగలమని తుళ్ళే అలలే నా వెతలే వింటే
ఆ పరుగులు ఆపి కరములు చాపి శిలలా అయిపోవా

రెక్కల ఎగిరి చుక్కలు చేరగా నేనూ ఆశపడ్డా
శూన్యము దొరికి రెక్కలు విరిగి క్రిందకు జారిపడ్డా
ఒక పాట చాలదా పల్లవించగా
గుండెచప్పుడే గానంగా

చరణం:
వరములని అడిగే ముందే
స్వరములను తానే ఇచ్చి
దైవమే నా కళ్ళను కరుణతొ కట్టేసింది

నా పాట పల్లవులన్నీ
నా కంటి చీకట్లేగా
నలుపులో ఎంత గొప్ప అందముంది

మనసులో మహలు నివాసం
నిజముకీ నీడే నేస్తం
కానలేని కన్నులకన్నీ ఒకటే

రాగమొచ్చి తానం నేర్చి
గుండెపాట నేనే కూర్చి
పాడుకునే యోగం కన్నా వరమేముంది?

ప్రేమ-సాధకుడు

ఒకచో నేలను పవ్వళించు నొకచో నొప్పారు బూసెజ్జపై,

ఒకచో శాఖములారగించు నొకచో నుత్క్రుష్ట శాల్యోదనంబు

ఒకచో బొంత ధరించు నింకొక్కతరిన్ యోగ్యాంబర శ్రేణిన్

లెక్కకు రానియ్యడు కార్యసాధకుఁడు కష్టంబున్ సుఖంబున్ మదిన్.

భర్తృహరి కృతి అయిన ఈ గొప్ప సుభాషితం నేనెప్పుడూ గుర్తుచేసుకుంటూ ఉంటాను. With all due respect, ఈ క్రింది పద్యం ఆశువుగా వ్రాయటం జరిగింది:

ఒకచో పువ్వులిచ్చు నొకచో నొప్పించు నొక ముద్దుకై,

ఒకచో చతురములాడుచుండు నొకచో అత్యుష్ణ ఆలింగనంబు

ఒకచో నింద భరించు నింకొక్కతరిన్ నితంబపు* శ్రేణిన్

చిక్కులు సేయుచుండు ప్రేమికుఁడు పృష్ఠమున్, ముఖంబున్, మదిన్.

(భర్తృహరి తాతయ్యకి క్షమాపణలతో.)

----------------------------------------------------------------------
*నితంబము=పిఱుదు

ముద్దువ్రాలు

ఒంటరి రాత్రి, రెండింటి సమయంలో ఇళయరాజా ట్యూన్ విని, భావావేశానికి లోనై, పాట అర్థం తెలీక పోయినా, ప్రక్కనున్న పెన్సిల్ తీసి instantly రాసిన లైన్స్. ఆ మహానుభావుడు బాణీ తో మంత్రముగ్ధుణ్ణి చేసి రాయించాడు అనిపించింది (ముందెప్పుడూ అలా రాయలేదు, కీరవాణిని అభిమానించినంతగా ఈయనపై గొప్ప ఆరాధనా లేదు). ఇదేదో నేను రాసిన గొప్ప కావ్యానికి ఉపోద్ఘాతంలా రాయట్లేదు. మన ప్రమేయం లేకుండా ఒక భావం చేతుల్లోంచి flow అయ్యే ఆ అనుభూతి గొప్పది. అది కావ్యం కాకపోయినా, రాసిన తర్వాత చూస్కుని "అరె- this abstraction is making sense" అనుకుని అబ్బురపడిపోయే ఆనందం గొప్పది.

*   *   *   *   *   *   *   *
పెదవి తాకిన ఈ క్షణం

ఏం ఆలోచించను?

ఇది ఈనాటిదా

ఏదో పాత జన్మల పరిచయాన్ని గుర్తుచేసేందుకే

ఈ క్షణం దాకా ఇలా పెదవుల్లో మౌనమై దాగి ఉందా?

మనసులు వణికి

పెదవులు వదులై 

మైకంతో మైనమైన వేళ,

ఇలాగే ఉంటావుగా-

క్షణాన్ని అసత్యం అవనివ్వకుండా.

జన్మకి అర్థం లేకుండా చేసి.

*   *   *   *   *   *   *   *

అంతే.
అయితే ఈ భావాన్ని అదే ట్యూన్ లో రాయాలని తర్వాత ఎంత ప్రయత్నించినా ఒక పట్టాన అవలేదు. స్వరంలోని భావానికి బాణీలో అంత "చోటు" దొరకలేదు! చాలా హాయి స్వరం. బరువైన మాటలు. ఇమడ లేదు.

ఎంతో శ్రమపడ్డాక, చివరకి ఏదో ఇలా వచ్చింది-

*   *   *   *   *   *   *   *

మొదలిది కాదా

ముందే తెలుసా 

ఏ జన్మదో

అధరాలకీ యోగం

శృతి చాలని రాగం

ఎన్నాళ్ళ జ్ఞాపకం

మోవి చాటున మౌనం

అది ఏ రాగమో

మన ముందు జన్మల బంధం

ముడుపై దాచెనో

  

మొర వింటావుగా

ముకుళింత చేయగా

అమరుంటావుగా

అమరం చేయగా

అధరాలిలా అడిగాయిలా

బదులందక అలిగాయిలా

*   *   *   *   *   *   *   *

 
సంగీత సరస్వతి "ఇసై జ్ఞాని" ఇళయరాజాకి. భక్తితో.

మిథునం

(అరవై ఏళ్ళ పాటు కలిసి ప్రయాణం చేసిన తరువాత, ఆ ముసలాణ్ణి ఒంటరివాణ్ణి చేసి ఆ ముసల్ది చచ్చిపోయింది. ఉన్నంత కాలం విసుగులు, విసుర్లు, కలహాలూ, కబుర్లూ అన్నీ ఉండేవి. కష్టం సుఖం కలిసే పడ్డారు.

ఎప్పుడో అరవయ్యేళ్ళ క్రితం పెళ్ళైన నాటి నుండి ఏనాడూ ఒంటరితనం అంటే తెలీని ఈ ముసలోడికి పెళ్ళాం పోయాక- తన ఇంట్లో కూడా - ఏదో భాష తెలీని దేశంలోకి తోసేస్తే ఒచ్చి పడ్డట్టుంది. అరవయ్యేళ్ళ జ్ఞాపకాలు అంత తేలిగ్గా వదలవు. ఇంట్లో ఎటు చూసినా, ఏం చేసినా సీతమ్మ గురుతులే.
అంకితం: తాతయ్య, అమ్మమ్మలు య.హరగోపాలరావు, సీతారావమ్మ లకి - ప్రేమతో.)


1
ప్రతిరోజూ లేస్తూనే
నిన్ను తలచుకోవాలని
నువ్వు లేని నీరవాన
ఒక్కడినీ ఏడ్వాలని
పథకమేసి చేశావు
బెడ్ కాఫీ అలవాటు.

నిన్న దాక లేస్తూనే
అలవాటైన నీ శబ్దం
నీవు లేని వంటింట్లో
శూన్యంతో నిశ్శబ్దం.

2
కుంపట్లో మంట లేదు
వంటింట్లో వంట లేదు
పంతంగా పాలు కాస్తే
కాలు దాక కాలింది.

నీ తలపులు తవ్వుకుంటు
తిట్టుకుంటూ పెట్టుకుంటే
ఈనాడే తెలిసింది
కాఫీ ఇంత చేదని.

3
నన్ను ఉంచి కన్నుగప్పి
నిన్ను లాక్కుపోయినందుకు
చూశావా పైవాడికి
బలే బాగయ్యింది-

పువ్వులేని పూజలేని
పాతబడ్డ పైన గూట్లో
బిక్కమొహం వేసుకుని
చీకట్లో దేవుడు.

4
కాలిన ఈ గాయాలకి
నెయ్యి తీసి రాస్తుంటే
'ఏవండీ వెన్నముద్ద
వెచ్చచేసి తెచ్చాను'
అన్నమాట గుర్తుకొచ్చి
కళ్ళనీళ్ళు వచ్చాయి.

5
పూజగదిలొ మూల అరలో
రోజూ ఏం దాస్తావో
ఏనాడూ చెప్పలేదు
చెక్క తలుపు తెరిచి చూస్తే-

వడియాల మరక బొట్లు,
పసుపూ కుంకం కూడా-
నిండు ముత్తైదువ లాంటి
మడివస్త్రం - నీ చీర.

6
ఈ చీరలొ నా జానకి
సీమంతం జరిగింది
ఈ చీరలొ అమ్మతనపు
కమ్మదనం చూసింది

సిగ్గేస్తే సీతమ్మకి
చీరంతా నవ్వింది
కోరుకున్న మొగుడిని
ఆ కొంగే దాచింది

ఏనాడో పిచ్చి మొగుడు మనసుపడి కొన్నాడని
ముసలి ముతక అయ్యాకా
మడికి దాన్నే వాడింది

ఎంత ప్రేమ పెట్టుకుంది పొట్టి చిట్టి తల్లి
ఎక్కడుందో నా చీరని నాకే వదిలి వెళ్ళి

7
ఏనాడూ మొగుడి మీద
చాడీలే చెప్పలేదు
కష్టాలూ ఇష్టాలూ
కడుపులోనే దాచింది

ఎక్కడ చచ్చావే ముసలీ
స్వర్గంలో ఎటు మూల
పుట్టింట్లో చెప్పినట్టు
పుట్టించి చెప్పబోకు

మొగుడెంత మారాజో దేవుళ్ళకి ఎరుకే
కప్పిపుచ్చి గొప్ప చెప్పే పప్పులేవి ఉడకవు

8
కుంకుడంత నుదుట బొట్టు
కుంకుమతో ఎర్రన
పాపిట్లో లచ్చువమ్మ
సీతమ్మకు దీవెన

నీ నోముల పుణ్యాలే
నాకు చుట్టుకున్నాయి
నువ్వు పోయి నేను మిగిలి
ఒంటరివాణ్ణి చేశాయి

9
తీరం లేని తెప్పల్లో,
తుప్పల్లో, తిప్పల్లో
ఒక్కడినీ నన్ను వదిలి
తప్పుకున్న కంత్రీ

నువ్వు తప్ప బలం లేని
చదరంగపు రాజుని
జాలి లేక వదిలెళ్ళిన
కరణేషు మంత్రి

ఒక్కడే దేవుడు

దేవుడు ఎవ్వరని
చీమని ప్రశ్నిస్తే
చీమనే చూపును దేవుడని

మహిమకు అర్థముని
చిట్టిమొలకతొ పలికిస్తే
మట్టినే చూపును మంత్రమని

మన రూపాన్నే దేవుడికిచ్చి
మార్చి మార్చి కొలిచే ఇజము
మనుషులు కాబట్టి
మతములు కనిపెట్టి
మార్చినారు పిలిచే విధము

కన్నెఎరుపు

అరచేతిలొ తడిచేసిన
గోరింట గోటినోము
సున్నంతో వక్కేసిన
తమలపాకు వక్షాలు

చూసిన కళ్ళు ఎరుపు,
పొందిన నోరు ఎరుపు.

కారాలు

ఆమె:
వంటలొ కారం హెచ్చా?
కోపగించుకోకండి
కారం తగిలిందంటే
మమకారం అని తెలియండి.

అతడు:
మమకారాలా మిథ్య
ఒట్టిమాటలాగుంది
అలంకారాల మధ్య
కారం పడిఉంటుంది.

పాడమన్నావు, పాడుతున్నాను.

తెలిసినదంతా పాడేశాను

తెలియని పాట పాడలేను

మనసు తెరిచి ఏం చెప్పాలన్నా

ఎపుడో ముందే పాడిన శూన్యం.

పాత పాటనే మళ్లీ పాడితె వింటావా

మరచిపోయిన నీకు కొత్తగనే ఉంటుందేమో

తోచినదంతా చెప్పాలంటే

మనసునదీ మరచినదీ

కలసిపోయినవి రంగుల బుడగలు

రంగులెంత రమ్యమైనా

బుడగ ప్రాణం బుద్బుద ప్రాయం

పదము నిచ్చెనలపై నింగినెక్కి

జంట కళ్ళతో కట్టుకున్న కలల లోకం

ఒంటి కంటితో మరల మరల కాంచే పిచ్చి భ్రమలో

అదే పాట, అవే కథలు, అలాగే పాడనా

ఇన్నినాళ్ళుగా పాడుతుఉన్నా

ఎపుడూ కలగని సందేహం–

మనసుకి మాయ చేసిందెప్పుడు,

నన్నునేను పోగొట్టుకున్న నిన్న మాయా

నాకే నేను అర్థంకాని నేడు మాయా

మాయ మధురం మోహం మధురం

మరపుకు రాని వలపే మధురం

గతమే మధురం గాయం మధురం

గాయం పాడే గేయం మధురం

మాయలొ ఉన్నా హాయిలొ ఉన్నా

మనసుకు తెలిసిందొకటే పాట

కాలం లోకం అన్నీ తోసి

ఇదిగో ఇప్పుడే పాడతా విను:

సూర్యుడి మేరు నా చెలి

ఎదురున్నా ఎటు ఉన్నా 

చందమామ ప్రకాశాన ప్రతిబింబము తానె

బ్రహ్మము తీరు నా సఖి

పాట మార్చినా రాగం మారినా

పదము పదమునా అక్షరం చాటు అందము తానె.

adagio sostenuto

షెల్లీ కుంచె పట్టుకుంటే గొప్ప ప్రకృతి చిత్రకారుడయ్యేవాడేమో
డావిన్సీ గీయకుండా వ్రాసి ఉంటే మోనాలిసా కావ్యమయ్యేదా?
రవీంద్రుడి కలల ఆర్తీభావం శిలలో మూర్తీభవించి ఉంటే
గీతాంజలి శిల్పాంజలి అయ్యేదేమో.
పికాసో బొమ్మ తన సోకాపి సోనెట్లు పాడితే
అది సొనాటా అవుతుందా.

మైకెలాంజెలో వ్రాసిన గేయం వర్డ్సువర్తు చెక్కిన శిల్పం
తాన్ సేన్ ఆడిన నాట్యం రవివర్మ పాడిన పద్యం-

అన్నట్టు చెప్పానా నీకు

నీ కళ్ళలోకి చూస్తూ
నీ శ్వాసకి ఆడే నా గుండెచప్పుడు ఆర్పేజియో
బీథోవెన్ మూన్ లైట్ ప్రవాహంలా
adagio sostenuto అవుతుందని.

నమ్మించవే

నా కళ్ళకి ఇక కనపడనంటూ నమ్మించవే

నా గుండెకి వినపడనంటూ వివరించవే

కళ్ళకి నువ్విక కనపడకున్నా

నీ గురుతులతో జీవిస్తున్నా

నువ్విక లేవని మనసుని ఎవరూ నమ్మించరే

నువ్వూ నేనని కలలే కన్నా

మళ్ళీ రావని అలవడుతున్నా

కళ్ళని కలలని నన్నూ కలిపి కప్పేయరే

పూసలు

అంగుగా అల్లిన మన కలల దండ

తెంపేసి ఒంపేసి నువు వెళ్లిపోతే

నేలంత ఒలికిన నాటి ఊసుల్ని

ఎవరికీ చెల్లని ఈ ఒట్టి పూసల్ని

ఒక్కటొక్కటి తీసి నేనేరుకుంటే

పూస పూసలో కదిలి నీ చిన్నినవ్వు 

గురుతొచ్చి నాకళ్ళ నీవె నిండంగా

గుండె గొంతుకతోన ఎంకన్నసామికి

కళ్ళ నిండుగ నీట నేను మొక్కంగా

చల్లంగ ఉండాలి నా చిట్టితల్లి

ఏలుకునే చేతుల్లొ ఎంకన్న కడుపులో.

వెళ్ళిపోవే

వెళ్ళిపోవే వెళ్ళిపోవే నాలో నాలో ఊపిరి తీసి

వెళ్ళిపోవే వెళ్ళిపోవే నన్నే చూడక

వెళ్ళిపోవే వెళ్ళిపోవే నన్నే నన్నే ఒంటరి చేసి

వెళ్ళిపోవే వెళ్ళిపోవే మళ్లీ రాకిక

నా మనసులోని సంతకాలు

గుర్తుకొచ్చే జ్ఞాపకాలు

దాచలేనే మొయ్యలేనే తీసుకెళిపోవే

మార్చుకున్న పుస్తకాలు

రాసుకున్న ఉత్తరాలు

కట్టకట్టి మంటలోన వేసిపోవే

అటువైపో ఇటువైపో ఎటు ఎటు అడుగులు వెయ్యాలో

తెలియని ఈ తికమకలో తోసేశావేంటే ప్రేమా

నువ్వంటే నాలాంటి ఇంకో నేనని అనుకున్నా

నాలాగా ఏనాడూ నువ్వనుకోలేదా ప్రేమా?

ఎంతలా నిన్ను నమ్ముకున్నాను

ఆశలెన్నో పెట్టుకున్నాను

కన్నకలలన్ని కాలిపోతుంటే ప్రాణం ఉంటుందా

తలపుల్లో తడిపేసే చినుకనుకున్నా వలపంటే

కన్నుల్లో కన్నీటి వరదైపోయవే ప్రేమా

చిరు చిటికెడంతైన జాలిలేదా

తట్టుకోలేను ఇంత బాధ

అడగలేక అడుగుతున్నా

నేను నీకేమి కానా?

----

రాసింది భాస్కరభట్ల. రాసుకుంది నేను.

సీత లాలి

జో అచ్యుతానంద జో జో రా

జో జో - జోజో జోజో

రావే పరమానంద నా గోవిందా

జో జో - స్వామీ బజ్జో

నీలాకాశాన్నే పందిరి చేసి

ఈ చుక్కలతోనే పక్కను వేసి

వీచే గాలి వింజామర చేసి

పూచే పూల పూసెజ్జేసి

నిన్ను- ఆ మిన్ను-లోనున్న- ఆ చిన్నజాబిలి చేసి-

హిందోళ రాగంలో మనసాడగా

ఈ వేళ నీ లాలి నే పాడనా

జోజో జోజో జోజో

జోజో జోజో జోజో

చరణం 1

ఆకేసి పప్పేసి - బువ్వేసి నెయ్యేసి

అత్తవారింటికి నిను పంపేయను

వలపేసి వక్కేసి - పరుపేసి పక్కేసి

నా పక్కనే దాచుకుంటాను

రేయి తెలవారని ఝాములో

హాయి నా లాలితో

మంచి కథ కంచి చేరేంతలో

దాచి నా కొంగులో

ఒళ్ళో- కౌగిళ్ళో -చన్నుల్లో- కన్నుల్లో పాపను చేసి-

నా గాలి పాటల్ని ఈ లాలిగా

రాగాలు తీసేటి ఇల్లాలిగా

జోజో జోజో జోజో

జోజో జోజో జోజో

చరణం 2

ఆ నిండు జాబిల్లి వలవేసి తేలేను

మారాముల మా రాముకి గారాబంగా

ఈ బొండు మల్లెల్ని వలపేసి అల్లేను

చండుని చందురుడనుకో బంగారంగా

వాలు జడ ఉంది నీ ఆటకే

ఇచ్చా నీ చేతికి

అల్లరి చాలించి ఈ పూటకి

బజ్జోరా నా తండ్రివి

మైకం కమ్మంగా - చల్లని కలలే కమ్మంగా-కంటుండాలని

నీ చిట్టితల్లే నీ తల్లిగా

జోకొట్టుతుంటే మెలమెల్లగా

జోజో జోజో జోజో

జోజో స్వామీ బజ్జో

----------------------------------------------

'చుక్కలాంటి అమ్మాయి - చక్కనైన అబ్బాయి' లో ప్రసన్న పాడే పాట.

original గా పల్లవిలో "నీలాంబరాన్నే పందిరి చేసి- నీలాంబరి లోనే పాటను వ్రాసి" అని రాశాను. నీలాంబరి లాలి రాగం. కాని ఈ పాట రాగం హిందోళానికి దగ్గరగా ఉందనిపించి దానిని మార్చాను. పల్లవి, మొదటి చరణాలు రాసింది 2000 రోజుల్లో.

20-ఏప్రిల్-2012