ఆత్మ జ్యోతి

నువ్వు దయతో ప్రసాదించిన ఈ ప్రాణాన్ని

ఏదోరోజు తిరిగి తీసేసుకుంటావని తెలుసు.

కరుణామయుడివి నువ్వు,

తిరిగొచ్చేటప్పుడు నేనేదో తీసుకువస్తానని ఆశించవు.

ఏ ఆజ్ఞతో నన్నిక్కడకి పంపావో

ఆ లక్ష్యం పరిసమాప్తి అయినప్పుడు

నాకింకా పని పెట్టవు.

నేనేనాడో వదిలొచ్చిన 

అనురాగామృత హస్తాలతో నన్ను తడిమి 

నీ ఉక్కు కౌగిట నన్ను అక్కున చేర్చుకుంటావు.

జన్మకొక్కసారి మాత్రమే లభించే 

నీ ఆత్మీయ వెచ్చని స్పర్శ కోసం

ప్రతిరోజూ పని ముగించుకుని 

కొమ్మ మీద విరిసే కోమల కుసుమంలా

కోర్కెల ముళ్ళ కంబళి కప్పుకుని 

దక్షిణ కనుమల్లో దీపంతో ఎదురుచూస్తూ ఉంటాను.

నన్ను నా ఈశ్వరుని చెంత చేర్చే 

మృత్యుదేవత వచ్చినపుడు

కన్నీటితో ఆయనకు ఎదురవను.

ఊపిరి శ్వాసల హారతితో 

ఎర్ర కుంకుమ దిద్ది 

ఆయన పాదాలకు నమస్కరిస్తాను.

నన్నింతకాలం ఆదరించిన 

ఈ ఇంద్ర ధనుసు వర్ణాలనీ సప్త స్వరాలనీ

ఆత్మీయ బంధాలనీ ఎదలో భావాలనీ 

అన్నిటినీ ఇక్కడే వదిలేసి 

నడుచుకుంటూ నిన్ను చేరుతాను.

అంతా నీదైన నన్ను 

ఆత్మజ్యోతి లాంతర్లో 

బ్రహ్మానందపు వాడల్లో 

వేలు పట్టి నడిపించే ఈశ్వరా,

రిక్తహస్తాలతో 

దిగంబర దేహంతో

అర్పించుకోవటం మించి 

ఏమివ్వగలను నేను.

ప్రాణజ్యోతి

ఎంతో పాడాలి పాడాలి అనుకుంటూనే-
ఇంకా పాట ప్రారంభించలేదు నేను
వాద్యాన్ని శృతి చేయటంతోనే
చాలా సమయం గడిచిపోయింది
హృదయాంతరాల్లోని ఉద్వేగం
చేతి మునివేళ్ళ చివరి వణుకై
తంత్రుల మీద తచ్చాడుతోంది-
నీ ముందు నా పాట...!

కోయిల కూసినా పూవులు కదిలినా
మందస్మితం చేసే నువ్వు
కాకుల రాగాలకీ ఖరముల గానాలకీ కూడా
తన్మయత్వంతో తలాడిస్తావని తెలుసు
కరుణామృత సమవర్తివి కదా
అయినా సరే భయం, సంశయం.

తీరా సమయం వచ్చేసరికి
ఎంతో ప్రయత్నించాను-
నా ప్రేమంతా ప్రార్థనతో వ్యక్తం చేసి
నా హృదయపు మట్టి పాత్రను
నీ పాదాల వద్ద రిక్తం చేద్దామని.

నువ్వలాగే నన్ను చూస్తూ నింపాదిగా కూర్చున్నావు.

శతకోటి సూర్యప్రభలతో
ప్రపంచాన్ని శాసించే నా స్వామి
నా పాట కోసం నా ముందు
ఇంత నిరాడంబరంగా కూర్చుంటే-
ఏ రాగంలో నైవేద్యమవ్వాలో తెలీని భావంతో
ఏ హారతిగా ఆవిరవ్వాలో తెలీని ప్రాణంతో
తడిసిన కన్నుల తడబడు పెదవుల
తడారిన గొంతు దగ్గర
ఆగిపోయి అవ్యక్తమైన నా పాట-

బాధ్యత గుర్తొచ్చి
బొంగురైన గొంతు పెగల్చుకునే సమయానికి-

దివ్వున లేచి నీ సింహాసనం నుంచి వెళ్ళిపోయావు.

కళ్ళనిండా నీళ్ళు నింపుకున్నాను
గొంతు దగ్గర చిక్కుకున్న పాట
వేదనతో వెక్కిళ్ళయింది
నా రాత ఏమని చెప్పను?
నా జ్యోతిని స్తుతించే పాటి సేవ కూడా చేయలేని అభాగ్యానికి
అరచేతుల్తో ముఖం కప్పుకుని
హృదయం విరిగి విలపిస్తుంటే
నీ అమృత హస్తంతో నా భుజం తడిమి
"పాట బావుంది" అన్నావు.

ఎంతో పాడాలి పాడాలి అనుకుంటూనే
ఇంకా పాట ప్రారంభించలేదు నేను.

అంతరాయం

అంతరాయం (సునీత గంగవరపు)
......................
మన ఎన్నో రాత్రులు కలిసి పంచుకున్నాం
చందమామ వెన్నెలలూ
నక్షత్రాల సోయగాలు
ఒకరి కళ్లలోంచి మరొకరం దోచుకుంటూ..
కదులుతున్న చేతివేళ్ల కొనలతో
స్పర్శానుభూతిని చిత్రీకరిస్తూ..

నిశ్శబ్ద ఊసులనే ఊపిరిగా శ్వాశిస్తూ మనం..
ఎన్నో రాత్రులు కలసి ఆస్వాదించాం
ఇంతలో...ఏమయిందో తెలియదు
అనుమానమో..అసంతృప్తో...ఆత్మన్యూనతో - ఏమిటో అర్దం కాదు

ఆకాశం రెండుగా విడిపోయిన భావన...ఆశలను అనుభూతులను
అమాంతం మింగేసిన అలజడి
కట్ చేస్తే....

జీవితానికి అటువైపు
నిప్పులు చెరుగుతూ నీవు..
ఇక్కడ నిశ్చెష్టనై చూస్తూ నేను!
మనం ఏకమవ్వాల్సిన దారిని
ఎవరో చెరిపేసిన గుర్తులు
బహుశా..ఈ జన్మకిక ఇంతేనేమో..

సునీత.జి -


------------------------------------------------------
సునీత గారు వ్రాసిన కవిత చదివి ఇది రాయకుండా ఉండలేక పోయాను:

ఇంతే కాదు
ఇది అంతం కాదు
చెంతకీ చింతకీ మధ్య
చిన్న
అంతరాయం మాత్రమే

గెలిచి చూడు
ఈ పాడు అహాలను
వలిచి చూడు
అనుమాన పొరలను
పిలిచి చూడు
నీలో సగాన్నే- నా
మనసు చూడు
దిగంబరంగా

వెల కట్టకు
మన వలపు తలపులకు
లెక్కెట్టకు
మన తప్పొప్పులను
వలపించిన
ఆ మధుర స్మృతులకే
విలపించకు
విషాదమంటూ

కష్టం సౌఖ్యం
అన్నీ చూసి
కలిసున్నాంగా
గతకాలంలో
గో- ఇగో ల
గొడవల గోలల్లో
మరిచావా
మన సంగమ శృతులు

బరువెక్కిన హృదయం మునిగే
విభేదాల తిమిరంలోన
పిలవలేని పలకై నిలిచాం
శిలలయ్యిన శరీరాలతో

ముందున్నది ఎంతో కాలం
చెల్లించకు ఇంకా మూల్యం
ఒక్కసారి కలిసి నడిస్తే
మనసులకే మరో ముడేస్తే
చెల్లును ఈ విషాద యోగం
శాశ్వతమీ వివాహ బంధం

చారులీల

మన తెలుగింటి చారు గురించి డాక్టర్ జి.వి. పూర్ణచందు గారు వ్రాసిన అద్భుతమైన వ్యాసం చదివి అప్పటికప్పుడు వ్రాసిన వాక్యాలు.
------------------------

గిన్నె నిండు
నీరు పోసి
కాస్త వేసి
చింతపండు

సారమైన చారుపొడిని
సాదరముగ జల్లుచేసి
కొత్తిమీర కరేపాకు
కోర్కెమీర కొసరి వేసి

మంట మీద మరగబెట్టి
ఇంగువేసి పోపుపెట్టి
వేగమె తేగా వేడరా
వేడిగ బాగా తాగరా

రసము తోనే రససిద్ధి
రసము కూర్చు సరసవృద్ధి
కల్ల కాదు చారులీల
కలిపి చూడు విచారమేల

కాచి మరుగు చారుతాగి
రుచి మరిగిన తెలుగువాడు
చురుకు పెరిగి వయసు తరిగి
వంద యేళ్ళు వదిలి పోడు.

విరిగిన స్మృతులే

విరిగిన స్మృతులే
విరహపు వెతలై
కరిగిన కలలే
కలతల నిదురై

చెదిరిన చెలిమే

చెరగని గురుతై

పిలిచిన పిలుపే 

పలకని వలపై 

నువు లేవన్న ఈ లోకం
నన్నే మోసం చేస్తున్నా
గతమే గమ్యంగా
గానం చేస్తున్నా

దీపం నీ రూపం
నన్నే కాలుస్తున్నా
ఈగై నీ చుట్టూ 

నాట్యం చేస్తున్నా

ప్రేమా ప్రేమా ఈ ఆనందం 

ఏ బంధంతో కొనగలవమ్మా 

సత్యం శూన్యం ఏకం ఐన 

శోకం కూడా బాగుందమ్మా

రాండమ్ మ్యూసింగ్స్

1

మనసులోన మడతపడ్డ
మరువలేని గతాలు
కంటి ముందు కదలాడే
కఠినమైన నిజాలు

అందమైన అబద్ధాల
అద్దాల కలల మేడల్లో
అసత్యాన్ని సత్యం చేసే
అసాధ్యం సాధ్యపడక

నిజం కాని నీ నీడల్లో
అబద్ధంగానైనా బ్రతకాలని
నీ నవ్వుల దివిటీలతొ
తలపులన్ని తవ్వుతూ

కను తెరిచిన కానరాని
నీ జాడల జగత్తుకై
కన్ను మూయాలని ఉంది,
ఏం చెయ్యను ?


2
బరువైన హృదయం
విరహాన మునిగి

ప్రేమ ప్రతుల
పాత వ్రాతలు
వాతల్లా
పైకి తేలాయి



3
నీ నవ్వే పువ్వై
నా నవ్వే నువ్వై
ప్రతిరోజూ విరబూస్తుంటే
లేవంటావెందుకు
తోటంతా తిరుగాడుతూ



4
నవ్వూ నువ్వే
శోకం నువ్వే
శూన్యంలో
నా లోకం నువ్వే


5
కదిలే కాలం 

కదలదే వెనక్కు రమ్మంటే 

చిన్నముల్లే పెద్దముల్లై 

పరుగెత్తేదే నువ్వుంటే 

కానివి తలచి 

కావని తెలిసి

నిన్నే నాలో నింపుకుని 

గతంలోనే జీవిస్తున్నా 

వర్తమానంలో బ్రతికున్నా 

ప్రేమా నా హృదయ చిరునామా