చంద్రుడ్లో ఉండే కుందేలు

ఇద్దరం డాబా మీద కూర్చుని బుడగలు ఊదుదాం.

పౌర్ణమిలో చెప్పుకునే చందమామ కథలు, అమావాస్యలో లెక్కపెట్టే అందమైన నక్షత్రాలు, ఆకాశం లో ఎగురుతూ పోయే గుర్తు తెలీని పక్షి గురించి 'దాని పేరు సుబ్బయ్య, దానికి నలుగురు పిల్లలు' అనుకుంటూ కథలు చెప్పుకోవటం, అరచేతులు తల కింద పెట్టుకుని ఆకాశం వైపు చుస్తుంటూంటే అకస్మాత్తుగా నువ్వు దగ్గరికొచ్చి ఉఫ్ మంటూ కళ్ళలో ఊది నవ్వేసేయటం, sudden గా దగ్గరికొస్తే ముద్దుపెట్టేసుకుంటానేమో అని పెదాలకి చేతులు అడ్డంపెట్టుకుంటే నేను ప్రక్కకి తిరిగి 'కూ..' అని చెవిలో గట్టిగా అరవటం, ఐదు నిమిషాల పాటు గుయ్ మంటూ గొంతు చెవిలో ఓంకారం లా...

ప్రొద్దున్నే లేచి ప్రేమించుకుని, ప్రేమించుకుంటూ ప్రేమించుకున్నాక, ప్రేమించి, తరువాత ప్రేమిస్తూ, ప్రేమతోనే నిద్రపోతూంటే, చూస్తుండగానే రోజు గడిచిపోతుంది కదూ..

ప్రేమ కన్నా పెద్ద పదం లేకపోవటం ప్రేమ చేసుకున్న అదృష్టం అనుకునే వాడిని. కానీ కాదు...


పెదవులు చేసుకున్న అదృష్టం.